W trakcie swojego pontyfikatu papież Franciszek tylko raz odwiedził Polskę – było to w 2016 roku, w czasie Światowych Dni Młodzieży.

W sobotę 30 lipca 2016 r. odprawił Mszę św. w Sanktuarium św. Jana Pawła II, na której zgromadziło się kilka tysięcy polskich księży i osób konsekrowanych.
Skierował do nich następujące słowo:

Franciszek

JEZUS PRAGNIE, ABY KOŚCIÓŁ SZEDŁ DO ŚWIATA.
HOMILIA DO DUCHOWIEŃSTWA I OSÓB KONSEKROWANYCH POLSKI

Kraków, Sanktuarium Św. Jana Pawła II, 30 lipca 2016 r.

Fragment Ewangelii, który wysłuchaliśmy (por. J 29, 19-31), mówi nam o miejscu, o uczniu i o księdze.

Miejscem jest to, gdzie przebywali uczniowie w wieczór Wielkanocny: o nim powiedziane jest jedynie, że drzwi były zamknięte (w. 19). Osiem dni później uczniowie przebywali jeszcze w tym domu, a drzwi nadal były zamknięte (w. 26). Jezus wchodzi do niego, staje pośrodku i przynosi swój pokój, Ducha Świętego i odpuszczenie grzechów: jednym słowem, miłosierdzie Boga. W tym zamkniętym miejscu silnie rozbrzmiewa zachęta, jaką Jezus kieruje do swoich uczniów: „Jak ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam” (w. 21).

Jezus posyła. Od samego początku pragnie On, aby Kościół wychodził, aby szedł do świata. Chce, aby to czynił tak, jak On sam tego dokonał, jak On został przez Ojca posłany na świat: nie jako potężny, ale w postaci sługi (por. Flp 2, 7), nie „aby Mu służono, lecz żeby służyć” (Mk 10, 45) i nieść dobrą nowinę (por. Łk 4, 18); podobnie też ci, którzy do Niego należą, są posłani w każdym czasie. Uderzający kontrast: podczas gdy uczniowie zamykali drzwi ze strachu, Jezus posyła ich na misję; chce, aby otworzyli drzwi i wyszli szerzyć z mocą Ducha Świętego przebaczenie i pokój Boży.

To wezwanie skierowane jest także do nas. Jakże nie usłyszeć tu echa wielkiej zachęty świętego Jana Pawła II: „Otwórzcie drzwi!”? Jednak w naszym życiu kapłanów i osób konsekrowanych często może pojawić się pokusa, by ze strachu lub wygody pozostać trochę zamkniętymi w nas samych i w naszych środowiskach. Jezus jednak wskazuje drogę tylko w jednym kierunku: wyjść z naszych ograniczeń. To podróż bez biletu powrotnego. Chodzi o to, by dokonać wyjścia z naszego „ja”, aby stracić swoje życie dla Niego (por. Mk 8, 35), idąc drogą daru z samego siebie. Z drugiej strony, Jezus nie lubi dróg przemierzanych połowicznie, przymkniętych drzwi, podwójnego życia. Wymaga, by wyruszyć w drogę bez obciążeń, wyjść rezygnując ze swoich zabezpieczeń, mocni jedynie w Nim.

Innymi słowy, życie Jego najbliższych uczniów, do których grona jesteśmy powołani, składa się z konkretnej miłości, czyli służby i dyspozycyjności; jest to życie, gdzie nie ma przestrzeni zamkniętych i własności prywatnych, dla własnej wygody. Ten, kto postanowił upodobnić całe swoje życie do Jezusa, nie wybiera już swoich własnych miejsc, ale idzie tam, gdzie został posłany; gotów odpowiedzieć Temu, Który go wzywa, nie wybiera już nawet czasu dla siebie. Dom, w którym mieszka, nie należy do niego, ponieważ Kościół i świat są otwartymi miejscami jego misji. Jego skarbem jest wprowadzać Pana w środek życia, nie szukając innego skarbu dla siebie. W ten sposób unika sytuacji samozadowolenia, które postawiły by go w centrum, nie staje na chwiejnych postumentach potęg światowych, ani nie opiera się na wygodach, które osłabiają ewangelizację; nie marnuje czasu na planowaniu bezpiecznej i zasobnej przyszłości, aby uniknąć ryzyka stania się odizolowanym i skrytym, zamkniętym w ciasnych murach egoizmu bez nadziei i radości. Zadowolony w Panu, nie zadowala się życiem przeciętnym, ale płonie pragnieniem świadczenia i dotarcia do innych; lubi ryzyko i wychodzi, nie ograniczony drogami już wytyczonymi, lecz otwarty i wierny trasom wskazanym przez Ducha Świętego: przeciwny wegetacji, uradowany z ewangelizacji.

Po drugie w dzisiejszej Ewangelii, pojawia się postać jedynego ucznia nazwanego z imienia – Tomasza. W swoim wątpieniu i pragnieniu zrozumienia uczeń ten, również dość uparty, jest trochę do nas podobny i żywimy do niego sympatię. Nie wiedząc o tym, sprawia nam wielki dar: przybliża nas do Boga, bo Bóg nie ukrywa się wobec tego, kto Go szuka. Jezus ukazuje jemu swoje chwalebne rany, każe mu dotknąć nieskończonej czułości Boga, żywych znaków tego, jak wiele wycierpiał z powodu miłości do ludzi.

Dla nas, uczniów, bardzo ważne jest umieszczenie naszego człowieczeństwa w kontakcie z ciałem Pana, czyli zaniesienie Mu z ufnością i pełną szczerością, aż do końca, tego czym jesteśmy. Jezus, jak powiedział siostrze Faustynie, cieszy się, gdy mówimy Mu o wszystkim, nie nuży się wydarzeniami naszego życia, które już zna, oczekuje, że będziemy się nimi dzielić, a nawet opisem naszych dni (por. Dzienniczek, 6.09.1937). W ten sposób poszukuje się Boga w takiej modlitwie, która byłaby przejrzysta i nie zapominała o wyznaniu i zawierzeniu bied, trudów i przeciwieństw. Serce Jezusa zdobywa się szczerym otwarciem, sercem, które potrafi rozpoznać i opłakiwać swoje słabości, z ufnością, że właśnie tam działać będzie Boże miłosierdzie. Czego Jezus od nas oczekuje? Pragnie On serc naprawdę konsekrowanych, które żyją przebaczeniem otrzymanym od Niego, aby je przelewać ze współczuciem na braci. Jezus poszukuje serc otwartych i delikatnych wobec słabych – w żadnym wypadku surowych; serc uległych i przejrzystych, które nie udają wobec tych, którzy mają w Kościele zadanie wskazywania drogi. Uczeń nie waha się stawiać sobie pytań, ma odwagę przeżywania wątpliwości i zanoszenia ich Panu, formatorom i przełożonym, bez kalkulacji i powściągliwości. Wierny uczeń dokonuje czujnego i nieustannego rozeznania, wiedząc, że serce trzeba wychowywać każdego dnia, począwszy od uczuć, aby uniknąć wszelkiej dwulicowości w postawach i w życiu.

Apostoł Tomasz, pod koniec swego żarliwego poszukiwania nie tylko uwierzył w zmartwychwstanie, ale znalazł w Jezusie cały sens swego życia, odnalazł w Nim swego Pana; powiedział Mu: „Pan mój i Bóg mój” (w. 28). Warto, abyśmy codziennie modlili się tymi wspaniałymi słowami, którymi możemy Mu powiedzieć: Jesteś moim jedynym dobrym, drogą mojego pielgrzymowania, sercem mojego życia, wszystkim.

W ostatnim wersie, który usłyszeliśmy, mowa jest o księdze: chodzi o Ewangelię, w której nie opisano wielu innych znaków dokonanych przez Jezusa (w. 30). Możemy zrozumieć, że po wielkim znaku Jego miłosierdzia, nie trzeba było dodawać już innego. Istnieje jednak pewne wyzwanie, jest miejsce na znaki dokonane przez nas, którzy otrzymaliśmy Ducha miłości i jesteśmy powołani do szerzenia miłosierdzia. Można powiedzieć, że Ewangelia, żywa księga Bożego miłosierdzia, którą trzeba nieustannie czytać i odczytywać na nowo, ma wciąż na końcu białe karty: pozostaje księgą otwartą, do której pisania jesteśmy powołani – tym samym stylem, to znaczy wypełniając dzieła miłosierdzia. Pytam was: jak wyglądają karty księgi każdego z was? Czy są codziennie zapisywane? Czy są trochę zapisywane, a trochę nie? Czy może są puste? Niech nam w tym pomoże Matka Boża: Ona, która w pełni przyjęła Słowo Boże w życiu (por. Łk 8, 20-21), niech da nam łaskę bycia żyjącymi pisarzami Ewangelii; niech nasza Matka Miłosierdzia uczy nas troszczyć się konkretnie o rany Jezusa w naszych potrzebujących braciach i siostrach, zarówno bliskich jak i dalekich, chorego i migranta, ponieważ służąc cierpiącym oddajemy cześć ciału Chrystusa. Niech Maryja Panna pomaga nam poświęcać się aż do końca na rzecz dobra powierzonych nam wiernych i nieść brzemiona jedni drugich, jak prawdziwi bracia i siostry we wspólnocie Kościoła, naszej świętej Matki.

Drodzy bracia i siostry, każdy z nas nosi w głębi serca najbardziej osobistą kartę księgi miłosierdzia Boga: jest to historia naszego powołania, głos miłości, która pociągnęła i zmieniła nasze życie, prowadząc nas do porzucenia wszystkiego na Jego słowo i pójścia za Nim (por. Łk 5, 11). Ożywmy dziś z wdzięcznością pamięć o Jego wezwaniu, silniejszym niż jakikolwiek opór i trud. Kontynuując celebrację eucharystyczną, centrum naszego życia, dziękujmy Panu, bo wszedł w nasze zamknięte drzwi ze swoim miłosierdziem; bo, podobnie jak Tomasza, wezwał nas po imieniu; bo daje nam łaskę dalszego pisania Jego Ewangelii miłości.

Za: www.radiomaryja.pl

Testament Ojca Świętego Franciszka można przeczytać tutaj: https://www.vaticannews.va/pl/papiez/news/2025-04/testament-papieza-franciszka.html

Fot. episcopatnews

15 kwietnia 2025 roku w Białej Sali przy Sanktuarium św. Jana Pawła II zorganizowano konferencję prasową dot. “Symfonii Miłosierdzia” – koncertu plenerowego i międzykontynentalnego spotkania modlitewnego.

Podczas konferencji usłyszeliśmy, że to wydarzenie nie ma za zadanie tylko uczcić Boże Miłosierdzie, ale także modlić się wspólnie o pokój na 6. kontynentach.
“W miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój, a człowiek szczęście.” – św. Jan Paweł II
26. kwietnia rozpocznie sie “Tydzień dobra”, którym Caritas Archidiecezji Krakowskiej promuje uczynki miłosierdzia. 

Na temat tego niezwykłego wydarzenia wypowiadali się:

Jan Mrowca – pomysłodawca i inicjator, propagator kultu Miłosierdzia Bożego

Siostra Gaudia Skass – reprezentująca Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, absolwentka warszawskiej ASP, dziennikarka i specjalistka od social mediów

Ks. Tomasz Szopa – kustosz Sanktuarium św. Jana Pawła II Wielkiego

Ks. Sebastian Kozyra – dyrektor Instytutu Dialogu Międzykulturowego im. Jana Pawła II w Krakowie

Halina Przebinda – scenarzystka i reżyserka programu telewizyjnego

Marcin Klejdysz – kierownik muzyczny wydarzenia, założyciel i menadżer Orkiestry Akademii Beethovenowskiej

Dorota Suder – koordynator ds. wolontariatu Caritas Archidiecezji Krakowskiej

Spotkanie poprowadziła Anna Wierzchowska – szef biura prasowego „Symfonii Miłosierdzia”.

W roku Jubileuszowym 2025 – tym, w którym przypada 25 rocznica ustanowienia Święta Miłosierdzia i kanonizacji Świętej Siostry Faustyny Kowalskiej, zapraszamy Wszystkich na koncert plenerowy i międzykontynentalne spotkanie modlitewne pt. Symfonia Miłosierdzia.

26 kwietnia 2025 roku od 17:00 do 19:30

Główna scena stanie na „Białych morzach”, czyli między Sanktuarium Jana Pawła II a Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach w Krakowie.

Poprzez łącza telewizyjne (TVP oraz EWTN) połączymy się w modlitwie o pokój z Sanktuariami Bożego Miłosierdzia na sześciu kontynentach naszego globu, od Brazylii, przez USA, Afrykę, Filipiny aż do Australii. Będziemy „wędrować po całym świecie” wykonując poszczególne utwory z „Symfonii” w językach danego kraju, a modlitwa będzie integralną częścią widowiska muzycznego.

Słowa do tej symfonii napisała św. Siostra Faustyna Kowalska w „Dzienniczku”, z którego fragmentów zostały ułożone pieśni. Cały utwór będzie wykonany w 16 językach świata, dzięki czemu 80% ludzi na całym świecie będzie miało szansę usłyszeć część symfonii w swoim języku.

Muzykę skomponował Bartłomiej Gliniak – kompozytor filmowy, laureat wielu nagród, twórca oratoriów: „Oratorium Kalwaryjskie” i „Równoj ku Górze” oraz „Siedem pieśni Marii”.

Wydarzenie zgromadzi wybitnych artystów. Wśród nich znajdą się uznani soliści: Charles Auclair, Buika, Edyta Górniak, Angelika Korszyńska-Górny, Florian Hille, Zespół Jedla, Sofia Karlsson, Rozan Khoury, Anna Kołodziej, Andrzej Lampert, Piotr Lemański, Yasmin Levy, Manu, Katarzyna Masior, Marta Maślanka, Corrinne May, Ive Mendes, Alexander Pappas, Emanuele Pellegrini, Saulius Petreikis, Carlos Piñana, Carla Pires, Joanna Słowińska, Zofia Słowińska, Veronika Vitazkova, Roxie Węgiel, Adam Woronowicz.

Wystąpią zespoły wokalne z całego świata, reprezentujący różne style i gatunki muzyczne, na przykład Zespół wokalny Narodowego Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Kiabakari w Tanzanii, z towarzyszeniem Chóru Filharmonii Krakowskiej, Scholi Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia i Orkiestry Akademii Beethovenowskiej.

Jest to odpowiedź na prośbę Papieża Franciszka, skierowaną podczas Światowych Dni Młodzieży w Krakowie, aby „ubrać górskie buty, wstać i zrobić raban”.

Jan Mrowca odpowiadając na pytanie o pochodzenie pomysłu na to wydarzenie stwierdził, iż prawdziwym pomysłodawcą jest siostra Faustyna Kowalska, której towarzyszenie odczuwał również kompozytor Bartek Gliniak podczas etapu tworzenia dzieła.  Przypomniał również o odkryciu, iż słowa z Dzienniczka wspaniale nadają się do śpiewania i o wspólnym tworzeniu dzieła przez zgraną grupę przyjaciół, która pracując „po godzinach” doprowadziła do finału wielkie przedsięwzięcia, w którym będziemy uczestniczyć 26 kwietnia.

Siostra Gaudia Skass wskazała na najważniejsze duchowe  przesłanie płynące z Symfonii Miłosierdzia a wynikające bezpośrednio ze słów s. Faustyny – „Jezu ufam Tobie”. „To jest cały potencjał Dzienniczka”, który pięknie też łączy się z podtytułem Symfonii „Jestem z Tobą, nie lękaj się niczego”. Słowa znajdujące się w Dzienniczku s. Gaudia postrzega jako wskazówkę i odpowiedź na wyzwania współczesności i zagrożenia, które z niej płyną. Przypomniała również o kluczowej roli autentycznego doświadczenia i prawdziwych świadków Jezusa w dzisiejszym świecie. ”Miłość jest zawsze twórcza i miłość tworzy piękno” i ta Symfonia jest w dużej mierze zachwytem nad Bogiem wyrażonym w sposób piękny.

Ks. Tomasz Szopa zwrócił uwagę na powiązanie duchowe siostry Faustyny i Jana Pawła II, którzy biorą udział w dziejowej „sztafecie Miłosierdzia”. „To co siostra Faustyna dzięki łasce Pana Boga otrzymała, on mógł później ponieść dalej”. Ks. kustosz wyraził też radość z faktu, iż to właśnie w tym miejscu, tak związanym ze św. Janem Pawłem II będzie odbywać się realizacja „Symfonii Miłosierdzia”.

Ks. Sebastian Kozyra nawiązał z kolei do międzynarodowego charakteru wydarzenia i jego promocji otwartego dialogu między religiami i kulturami, co ściśle pokrywa się z zakresem działalności Instytutu Dialogu Międzykulturowego. Ks. Kozyra przypomniał też, iż dla wielu z nas jest to nie tylko koncert, ale też przestrzeń modlitwy i wspólne pragnienie dobra, pokoju, wzajemnego zrozumienia. Św. Jan Paweł II, apostoł Bożego Miłosierdzia, przez cały swój pontyfikat przypominał, iż miłosierdzie jest uniwersalne, nie ma granic – ani tych pomiędzy narodami, ani pomiędzy religiami. „Zatem warto się spotykać, słuchać, szanować i pomagać sobie nawzajem”. Ks. Kozyra zwrócił uwagę, iż ważne aby Symfonia była głosem w ważnej sprawie – abyśmy w tym świecie pełnym podziałów wciąż potrafili budować mosty, spotykać się, słuchać siebie i przypominać, iż miłosierdzie jest potrzebne wszędzie.

Halina Przebinda przybliżyła zebranym program wydarzenia, zwracając uwagę na wyzwania techniczne i organizacyjne. Ważnym elementem będą świadectwa osób z 6 kontynentów, wspólnie odmówiona Koronka do Bożego Miłosierdzia, a różnorodne narzędzia – wizualizacje, muzyka, filmy – zwiększą atrakcyjność ale też mają stanowić pomoc w modlitwie i kontemplacji. Pani Przebinda zaprosiła wszystkich do udziału w wydarzeniu i wystosowała apel o przyjście w górskich butach – aby być żywą odpowiedzią na prośbę papieża Franciszka.

Marcin Klejdysz przypomniał wszystkie zespoły i wymienił artystów, którzy będą występować w Symfonii Miłosierdzia. Będzie to wydarzenie na najwyższym poziomie artystycznym, stworzone przez niezwykle utalentowanego kompozytora Bartłomieja Gliniaka, który ukaże przez swoje dzieło prawdziwe piękno i głębię Dzienniczka i płynących z niego słów. Dzieło będzie też stanowić poprzez 21 utworów swoistą wizytówkę każdego z państw, ukazując charakter kulturowy danego miejsca i poprzez etniczne brzmienia kierując wyobraźnię odbiorców w różne części świata.  Co ciekawe, wykonywanie utworów składających się na Symfonię, za każdym razem stanowi ich nową odsłonę ukazującą nowe możliwości jego wykonania.

Dorota Suder wskazała na potrzebę realizacji dzieł miłosierdzia w aspekcie praktycznym, w codzienności. Poprzez udanie się do miejsc, w których ludzie doświadczają ubóstwa, możemy brać czynny udział w życiu naszych społeczności poprzez prawdziwe czyny miłosierdzia.

9. lutego 2025 r. odbył się niezwykły koncert z okazji jubileuszu 30-lecia Szkoły Podstawowej nr 159 Sióstr Urszulanek Unii Rzymskiej. Było uroczyście, zachwycająco i wzruszająco. Orkiestra i chór Icon.Orkiestra pod batutą Huberta Kowalskiego, wspaniali soliści – Basia Pospieszalska i Magdalena Drozd – oraz wybitni muzycy, tacy jak Joachim Mencel, Szymon Madej czy Paweł Wszołek, zabrali nas w muzyczną podróż śladami św. Urszuli, Anieli Merici i Sióstr Urszulanek.

Wyjątkowym momentem było połączenie chóru szkolnego i chóru rodziców, które dostarczyło wielu wzruszeń. Na to niezwykłe wydarzenie przybyła cała rodzina urszulańska – Siostry Urszulanki z różnych miast, rodzice, absolwenci, uczniowie i przyjaciele. Razem stworzyliśmy atmosferę pełną wspomnień, wdzięczności i radości z bycia częścią tej wyjątkowej wspólnoty.

Fot. Sylwia Bafia

– Bycie misjonarzem to sposób życia. Misjonarz to ktoś, kto niesie miłość tam, gdzie jej brakuje – mówił bp Robert Chrząszcz w czasie Archidiecezjalnego Spotkania Kolędników Misyjnych w Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie.

Archidiecezjalne Spotkanie Kolędników Misyjnych od samego rano odbywało się w Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie. O swoim kraju dzieciom i młodzieży opowiedziała siostra klawerianka Blessing z Nigerii, a o swojej pracy – fundacja Open Doors. Zabawy prowadziły m.in. Grupy Apostolskie.

W południe rozpoczęła się Msza św. pod przewodnictwem bp. Roberta Chrząszcza. Witając zgromadzonych w Sanktuarium św. Jana Pawła II, jego kustosz zwrócił uwagę na wielobarwność strojów Kolędników Misyjnych i porównał ich do mozaik, które są wystrojem świątyni na Białych Morzach. – W tej różnorodności tworzycie piękną całość – jedność w Chrystusie jako Kościół, tacy właśnie jesteśmy – mówił ks. Tomasz Szopa. – Jestem przekonany, że z tej obecności was tutaj cieszy się także św. Jan Paweł II – ten, który był wielkim misjonarzem Chrystusa – jeździł na cały świat, aby głosić Ewangelię – dodawał kustosz papieskiego sanktuarium.

Bp Robert Chrząszcz, który sam przez wiele lat był misjonarzem w Brazylii, podziękował na początku Mszy św. za wszystkie dobre serca Kolędników Misyjnych, którzy dzięki swojej aktywności pomagają zarówno misjonarzom, jak i tym, którzy są otaczani przez nich opieką.

– Podczas waszych kolęd misyjnych, jako kolędnicy byliście, jesteście prawdziwymi apostołami, niosącymi radość, dobro i pomoc tym, którzy najbardziej ich potrzebują – mówił w czasie homilii bp Robert Chrząszcz zwracając uwagę, że piękne stroje i śpiewy przypominają, że Boże Narodzenie to nie tylko świętowanie, ale także czas, by dzielić się miłością i dobrem. Krakowski biskup pomocniczy nazwał kolędników „małymi, ale bardzo ważnymi misjonarzami”, którzy odpowiadają na apel Chrystusa „idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu”. Zaznaczył, że choć nie wyjechali do Afryki, Azji czy Ameryki Południowej, to ich misja zaczęła się w Polsce, w ich wspólnocie, w ich parafii, a w każdym domu, do którego weszli z kolędą byli jak Gwiazda Betlejemska, która zaprowadziła Mędrców do Jezusa.

Zwracając uwagę na wymierną pomoc dla dzieci na misjach, biskup podkreślił, że Pan Jezus zawsze cieszy się z tych, którzy pomagają innym. – Dzięki wam, dzięki waszemu kolędowaniu, waszemu świadectwu, mimo że tak daleko od tamtych miejsc, to oni poczują, że ktoś o nich myśli, że ktoś się dla nich stara, że ktoś podejmuje spory trud, aby pokazać to, że są ważni, że nie są sami, że jest ktoś, kto o nich pamięta – mówił bp Robert Chrząszcz, zaznaczając, że bycie misjonarzem to coś więcej niż tylko chodzenie od domu do domu i pukanie do drzwi, zbieranie ofiar – to jest sposób życia. – Misjonarzem możecie być każdego dnia, gdy pomagacie komuś w domu, gdy bawicie się z kimś, kto jest samotny albo gdy pocieszacie kogoś, kto jest smutny. Misjonarz to ktoś, kto niesie miłość tam, gdzie jej brakuje – dodawał.

Odwołując się do Ewangelii o uzdrowieniu trędowatego, podkreślił, że Jezus zawsze chce być blisko każdego i pomagać w jego trudnościach. W tym kontekście biskup zachęcał dzieci i młodzież do zaufania Jezusowi, a także do pomocy tym, którzy jej potrzebują. Zwrócił uwagę także na wartość modlitwy, zaznaczając, że to także bardzo ważna forma wsparcia misji. – Każdego dnia możemy znaleźć chwilę, by porozmawiać z Panem Jezusem, powiedzieć Mu o swoich radościach i smutkach. Pamiętajcie, że Pan Jezus jest blisko was. On was naprawdę kocha, chce wam pomagać, uczy was, jak być dobrym dla innych. Prośmy Go dziś, abyśmy tak jak On, mogli mieć serce pełne miłości i otwartości na tych, którzy tej miłości potrzebują – mówił biskup.

Na koniec jeszcze raz podziękował za wszelkie zaangażowanie w ramach kolędy misyjnej. – Wasza pomoc to prawdziwy dar dla dzieci w krajach misyjnych, ale i dla waszej wspólnoty, dla waszej parafii, bo przypomnieliście tym wszystkim, których odwiedziliście, jak ważne jest dzielenie się dobrem – mówił bp Robert Chrząszcz i zachęcał, by kolędnicy nie tylko w okresie świątecznym, ale przez cały rok byli misjonarzami.

Na zakończenie liturgii biskup pobłogosławił krzyżyki misyjne przywiezione z Peru, które otrzymali kolędnicy, by byli „misjonarzami w swoich środowiskach”. Ks. Tadeusz Dziedzic, dyrektor Wydziału Misyjnego Kurii Metropolitalnej w Krakowie podziękował wszystkim organizatorom i wolontariuszom, szczególnie Siostrom Klaweriankom, zaangażowanym w przygotowanie Archidiecezjalnego Spotkania Kolędników Misyjnych. – Bądźcie radosnymi świadkami wyznawania Chrystusa. Być chrześcijaninem to jest wielka radość. Radość, której nie dają nam doczesne sprawy – to, że mamy Jezusa motywuje nas do prawdziwej radości płynącej z głębi serca – mówił ks. Tadeusz Dziedzic.

Źródło: Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej
Foto: Sławomir Mikiewicz

– Cała mądrość polega na tym, byśmy przyjęli postawę Mędrców ze Wschodu. Przed każdą i każdym z nas staje zadanie szukania i znajdowanie Boga we wszystkim, we wszystkich naszych sprawach i doświadczeniach, w radościach i troskach, w cierpieniach i nadziejach — mówił kard. Stanisław Dziwisz w uroczystość Objawienia Pańskiego w Sanktuarium św. Jana Pawła II, inaugurując obchody Roku Świętego 2025 w Kościele Jubileuszowym na krakowskich Białych Morzach.

Na początku homilii kardynał przypomniał, że dwa tysiące lat temu Bóg zstąpił z nieba i od tego czasu trwa nieprzerwany pochód ludów i narodów, zmierzających do Niego. – My również bierzemy udział w tym niezwykłym pochodzie, bo podążając do Boga, zbliżamy się do najgłębszych źródeł naszego życia. Tylko stając przed Bogiem, tylko w obliczu naszego Stwórcy, Zbawiciela i Pana rozumiemy, kim jesteśmy, jakie jest nasze powołanie i jaki czeka nas ostateczny los – podkreślił, zauważając, że uroczystość Objawienia Pańskiego jest świętem Światła, które zawsze powinno jaśnieć w sercach, przenikać myśli, plany, decyzje i czyny, opromieniając wzajemne relacje.

Kard. Stanisław Dziwisz zwrócił uwagę, że w ewangelicznym opowiadaniu o podroży Mędrców ze Wschodu, ujawniają się trzy postawy wobec Jezusa. Król Herod jest wrogi, ponieważ Chrystus stał się zagrożeniem dla jego władzy. Postawę obojętności reprezentują arcykapłani i uczeni ludu, który dokładnie wiedzieli, gdzie narodzi się Mesjasz, ale nie zdobyli się na żaden krok. Tymczasem Mędrcy zostawili wszystko i poszli za tajemniczym znakiem na niebie. U kresu drogi znaleźli Dziecię i Maryję i oddali Chrystusowi pokłon. – Wspomniane trzy postawy, jakie ujawniły się wobec narodzonego w Betlejem Dziecięcia, to nie tylko historia. Te postawy powtarzają się w dziejach człowieka i dotyczą każdego z nas. Od nas samych zależy, jaką postawę przyjmiemy wobec Jezusa i Jego Ewangelii – zaznaczył kardynał. Zauważył przy tym, że współczesna kultura grozi przyjęciem postawy relatywizmu wobec Boga. – Cała mądrość polega na tym, byśmy przyjęli postawę Mędrców ze Wschodu. Przed każdą i każdym z nas staje zadanie szukania i znajdowanie Boga we wszystkim, we wszystkich naszych sprawach i doświadczeniach, w radościach i troskach, w cierpieniach i nadziejach – podkreślił metropolita krakowski senior.

Kard. Dziwisz zauważył, że Mędrcy odbyli podróż wiary razem. Podobnie wierni podróżują we wspólnocie Kościoła, który zachowuje prawdę o Chrystusie i przybliża Jego Ewangelię. – Już ponad tysiąc lat kolejne pokolenia Polek i Polaków kroczą w wielkim pochodzie wiary, aby w narodzonym w Betlejem Dziecięciu rozpoznać swego Pana i Zbawiciela. Dziś my sami kroczymy w tym orszaku, wyznając naszą wiarę w Niego, dziękując Mu za Jego miłość, powierzając Mu nasz osobisty los, dobro naszych rodzin, przyszłość Polski, Europy i świata – mówił.

Arcybiskup senior przypomniał, że niedawno papież Franciszek otworzył Drzwi Święte, inaugurując Jubileuszowy Rok Święty. – Dzisiaj cieszymy się, że tutejsze sanktuarium, jakże nam bliskiego i świętego papieża, jest jednym z Jubileuszowych Kościołów Archidiecezji Krakowskiej, do którego wierni mogą pielgrzymować w Roku Świętym i zyskać odpust zupełny. Korzystajmy z tego daru, również kiedy będziemy przybywać do tej świątyni, by uczestniczyć w niedzielnych Eucharystiach – dzielił się z wiernymi zgromadzonymi w świątyni na krakowskich Białych Morzach.

Poprosił, by modlić się o dar pokoju dla Ukrainy, Ziemi Świętej i całego niespokojnego świata. – Prosimy naszego Pana i Zbawiciela, byśmy podążali zawsze za Jego gwiazdą i ofiarowali Mu w darze to, co w nas najlepsze, co jest naszym skarbem i złotem. On w zamian zaspokoi najgłębsze pragnienia naszych serc – dodał na koniec kard. Stanisław Dziwisz.

fot. Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie
tekst: Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej